A Farewell to Arms

Αποχαιρετισμός στα όπλα. Αποχαιρετισμός απο ενα αντιηρωικό χαρακτήρα που εν τέλει καλείται ν'αντιμετωπίσει φόβους και καταστάσεις πολυσύνθετες και περισσότερο συναισθηματικά φορτισμένες απο ένα πόλεμο, ας είναι και παγκόσμιος, ας είναι και ο πρώτος.
Η καταστροφή κι απώλεια είναι σχετικά εύκολες δράσεις μπροστά στη δημιουργία, τη συντήρηση και την εξέλιξη. Ωστόσο,όταν η δική σου δημιουργία είναι η αιτία της απώλειας του αγαπημένου σου προσώπου εκεί μάλλον δε ξέρεις προς τα που να πας και πόσο θάρρος και κατανόηση χρειάζεσαι, αυτός ο ηρωισμός δεν εξυμνείται.
Αποχαιρετισμός στα όπλα της απάθειας,αποχαιρετισμός στα όπλα της απράξιας,στα όπλα της ενοχής, της λήθης, της καταναγκαστικής θλίψης. Αποχαιρετισμός στα όπλα της απαισιοδοξίας και των αέναων "μπορεί". Δίχως ηρωισμούς, δίχως μελοδραματικές σκηνές θάρρους και αυτοθυσίας, δίχως σπαραγμούς και με μηδενική κινηματογραφικότητα.
Όλα μια απλότητα γιατί έτσι τα θέλησε η ζωή. Απλά κύλησε ο καιρός, απλά σταμάτησα να κρύβομαι. Έτσι απλά αποφάσισα πως δε θέλω να ονειρεόμαι για ανθρώπους που δεν ονειρεύονται για μένα ή όταν το κάνουν είναι τόσο βιαστικό και με τόσους όρους και υποθέσεις που μόνο πληγώνει. Γιατί απλά είναι περιττό και ανούσιο. Ανούσιο όταν μια ιδέα, μια πεποίθηση και ένα όνειρο σου, κάτι για το οποίο πολέμησες μς αυτοθυσία και ανιδιοτέλεια να σε στήνουν σε ένα πρόχειρο απόσπασμα, δίχως εναλλακτική και χωρίς αιτία απλά κρίθηκες "ανεπαρκής". Έτσι το σκας και κάνεις κουπί μια νύχτα για να βρεθείς απο τη Βόρεια Ιταλία στην Ελβετία. Είναι η λογική κατάληξη, το πήγαινε-έλα των καιρών.
Έτσι απλά αποχαιρέτησα και εγω τον ανάξιο μου πόλεμο που στράφηκε ενάντιον μου. Αυτή η απλότητα δεν έγκειται στην ευκολία με την οποία αξιοπρεπώς εγκατέλειψα τον πόλεμο αυτό αλλα καθαρά και μόνο στη συνειδητοποίηση της μη αναστρέψιμης κατάστασης που έφεραν οι καιροί.
Την ιστορία μπορείς να τη γράψεις 10-20 χρόνια μετά για να είσαι αντικειμενικός και οχι συναισθηματικά ορμόμενος. Έτσι και σε μια σχέση απαιτείται κάποιος χρόνος προσαρμογής και κατανόησης για το τέλος της. Η κατανόηση, πόσο την αγάπησα και πόσο τη προσέχω.....

For whom the bell tolls

"Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ένα ακέραιο σύμπαν από μόνος του, κάθε άνθρωπος είναι κομμάτι της Ηπείρου, μέρος της στεριάς. Αν ένα σβολαράκι γης παρασυρθεί από τη Θάλασσα, η Ευρώπη μικραίνει, το ίδιο όπως κι αν παρασυρθεί το αρχοντικό των φίλων σου, ή και το δικό σου ακόμα.Του κάθε ανθρώπου ο θάνατος εμένα λιγοστεύει, γιατί εγω είμαι δεμένος με την Ανθρωπότητα.Γιάυτό ποτέ μη στείλεις να σου πουν για ποιον χτυπά η καμπάνα.Για σένα χτυπά."
J.D.

Λοιπόν, για μένα χτυπούσαν καμπάνες και ως τώρα δε τις μέτρησα, ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου να τις αντιμετωπίσω. Τη δική σου καμπάνα δε τη περίμενα έτσι, για να είμαι ειλικρινής δε τη περίμενα καθόλου! δε περίμενα, μα την αλήθεια!, να ζήσω κάτι τόσο δυνατό, δε μπορώ να πω αληθινό γιατί παρ'οτι είναι ζωντανό δεν είναι απτό και γιάυτό...... μ'αρέσει! Είναι ένας μικρός θεός που θα τον πιστεψω μονο όταν δω μια φιγούρα πλάτη και δίχως πολλά ή λίγα, αλλα με τα απολύτως απαραίτητα,το ένστικτο μου και αλλα δυο, να κατευθυνθώ κατα πάνω της σα να τηνβ ήξερα απο πάντα, σα να ήξερα οτι εκεί είναι η θέση της, στο παγκάκι που πάω και έχει ήδη αδειάσει αλλα για να μ'αποφύγει ή να με συμπληρώσει;
Η φυγή δεν είναι πάντα ένας(και μόνο) αποχαιρετισμός και το έμαθα. Έμαθα οτι ένας αποχαιρετισμός όταν είναι υγιής, δεν είναι μόνο σωστός αλλα είναι και μια καινούργια αρχή. Μια αρχή που με ξάφνιασε, μια φωνή που απαντούσε στην αγωνία με απόλυτη ακρίβεια. Δε ξέρω αν έπαιξα με τη τύχη μου, η απλά θα γινόταν έτσι κι αλλιώς. Αλλα έμαθα το ανέλπιστο, το αλλιώτικο, το απ'αλλου φερμένο. ΕΛΠΙΣ, αυτή ορίζει τις μοίρες μας... έκανα πολλές αλλαγές και βήματα που για μένα ήταν ανύπαρκτα, απλά γιατί πια μπορώ να θέλω, έχω ξανά την επιθυμία και την αυτοδιάθεση(μια καμπάνα που δεν άκουγα).
Θα ήθελα να ρωτήσω πολλά αλλα μόνο που κοιτάω το μέλλον μου κάνει. Πιστεύεις αλήθεια οτι κάποιες φορές ισχύει το μη ρωτάς ή μη ψάχνεις; πάντα κρύβει κάτι ένοχο ή πάντα μια Θεία Δίκη που ξανα έβαλε το κόσμο στη ροή του δίκαιου; Μπορεί να θέλω να ενισχύσω την αυτοπεποίθηση ή τον εγωισμό μου, αλλα θέλω να μάθω πως παίζει η μοίρα μου, ή η δική σου, πως κάνει ο άνθρωπος μια ρωγμή στην ουσία του Εγώ του, ή τί του τυχαίνει; πως οι συμπτώσεις πορεύονται και σε τί συντελούν.Γιατί κάποιος πρέπει να είναι πάντα το αναγκαίο θύμα, οι αναπόφευκτες απώλειες;...
Είναι πολλά τα απλά πέρα απο πριγκίπισσες και αλήθειες, μα είναι αυτά τα γεγονότα που διαμορφώνουν την Ιδέα σου.
Δε θέλω ποτέ ξανά να κλείσω πορτές σε όποια καμπάνα ηχεί κι αν δεν είναι για μένα και είναι για σένα να τρέχω δυο φορές σα να ήταν για μένα, μα πέραν απο κάθε κρίση θα ήθελα να κατέχω το θάρρος σου.Το θάρρος να φύγεις και να γυρίσεις, το θάρρος να δείς μιαν αλήθεια κατάματα και ας στεκόταν στο γκρεμό κι ας ήξερες οτι μεταμορφώνεται στο πιο αντιδραστικό μωρό, ένα μωρό που μπορεί να σε πετάξει απο το γκρεμό κι όμως να μη το καταλάβει και μετά να σε ζητάει.
Τέλος θα μιλήσω για τις ζωές και τις εκλάμψεις που θα μας συντροφεύουν, τα θέλω και τα δυο μα σ'ευχαριστώ,αν μπορώ να μιλήσω μόνο για ένα, για την πλαστικότητα που μου έδωσες.. πλαστικότητα στο καιρό, στις αγάπες, στις αλήθειες και στους ανθρώπους, μου έδωσες το δικαίωμα στη κατανόηση, δικαίωμα στις εκλάμψεις να είναι βιώματα και διακώμα στις ζωές. Στις ζωές γιατί με τη κατανόηση που άθελα σου μου άπλωσες μπόρεσα να συμπονέσω, να συγκρίνω, να συγκεράσω, να συγχαρώ και να ελπίζω.