Αποχαιρετισμός στα όπλα. Αποχαιρετισμός απο ενα αντιηρωικό χαρακτήρα που εν τέλει καλείται ν'αντιμετωπίσει φόβους και καταστάσεις πολυσύνθετες και περισσότερο συναισθηματικά φορτισμένες απο ένα πόλεμο, ας είναι και παγκόσμιος, ας είναι και ο πρώτος.
Η καταστροφή κι απώλεια είναι σχετικά εύκολες δράσεις μπροστά στη δημιουργία, τη συντήρηση και την εξέλιξη. Ωστόσο,όταν η δική σου δημιουργία είναι η αιτία της απώλειας του αγαπημένου σου προσώπου εκεί μάλλον δε ξέρεις προς τα που να πας και πόσο θάρρος και κατανόηση χρειάζεσαι, αυτός ο ηρωισμός δεν εξυμνείται.
Αποχαιρετισμός στα όπλα της απάθειας,αποχαιρετισμός στα όπλα της απράξιας,στα όπλα της ενοχής, της λήθης, της καταναγκαστικής θλίψης. Αποχαιρετισμός στα όπλα της απαισιοδοξίας και των αέναων "μπορεί". Δίχως ηρωισμούς, δίχως μελοδραματικές σκηνές θάρρους και αυτοθυσίας, δίχως σπαραγμούς και με μηδενική κινηματογραφικότητα.
Όλα μια απλότητα γιατί έτσι τα θέλησε η ζωή. Απλά κύλησε ο καιρός, απλά σταμάτησα να κρύβομαι. Έτσι απλά αποφάσισα πως δε θέλω να ονειρεόμαι για ανθρώπους που δεν ονειρεύονται για μένα ή όταν το κάνουν είναι τόσο βιαστικό και με τόσους όρους και υποθέσεις που μόνο πληγώνει. Γιατί απλά είναι περιττό και ανούσιο. Ανούσιο όταν μια ιδέα, μια πεποίθηση και ένα όνειρο σου, κάτι για το οποίο πολέμησες μς αυτοθυσία και ανιδιοτέλεια να σε στήνουν σε ένα πρόχειρο απόσπασμα, δίχως εναλλακτική και χωρίς αιτία απλά κρίθηκες "ανεπαρκής". Έτσι το σκας και κάνεις κουπί μια νύχτα για να βρεθείς απο τη Βόρεια Ιταλία στην Ελβετία. Είναι η λογική κατάληξη, το πήγαινε-έλα των καιρών.
Έτσι απλά αποχαιρέτησα και εγω τον ανάξιο μου πόλεμο που στράφηκε ενάντιον μου. Αυτή η απλότητα δεν έγκειται στην ευκολία με την οποία αξιοπρεπώς εγκατέλειψα τον πόλεμο αυτό αλλα καθαρά και μόνο στη συνειδητοποίηση της μη αναστρέψιμης κατάστασης που έφεραν οι καιροί.
Την ιστορία μπορείς να τη γράψεις 10-20 χρόνια μετά για να είσαι αντικειμενικός και οχι συναισθηματικά ορμόμενος. Έτσι και σε μια σχέση απαιτείται κάποιος χρόνος προσαρμογής και κατανόησης για το τέλος της. Η κατανόηση, πόσο την αγάπησα και πόσο τη προσέχω.....
Η καταστροφή κι απώλεια είναι σχετικά εύκολες δράσεις μπροστά στη δημιουργία, τη συντήρηση και την εξέλιξη. Ωστόσο,όταν η δική σου δημιουργία είναι η αιτία της απώλειας του αγαπημένου σου προσώπου εκεί μάλλον δε ξέρεις προς τα που να πας και πόσο θάρρος και κατανόηση χρειάζεσαι, αυτός ο ηρωισμός δεν εξυμνείται.
Αποχαιρετισμός στα όπλα της απάθειας,αποχαιρετισμός στα όπλα της απράξιας,στα όπλα της ενοχής, της λήθης, της καταναγκαστικής θλίψης. Αποχαιρετισμός στα όπλα της απαισιοδοξίας και των αέναων "μπορεί". Δίχως ηρωισμούς, δίχως μελοδραματικές σκηνές θάρρους και αυτοθυσίας, δίχως σπαραγμούς και με μηδενική κινηματογραφικότητα.
Όλα μια απλότητα γιατί έτσι τα θέλησε η ζωή. Απλά κύλησε ο καιρός, απλά σταμάτησα να κρύβομαι. Έτσι απλά αποφάσισα πως δε θέλω να ονειρεόμαι για ανθρώπους που δεν ονειρεύονται για μένα ή όταν το κάνουν είναι τόσο βιαστικό και με τόσους όρους και υποθέσεις που μόνο πληγώνει. Γιατί απλά είναι περιττό και ανούσιο. Ανούσιο όταν μια ιδέα, μια πεποίθηση και ένα όνειρο σου, κάτι για το οποίο πολέμησες μς αυτοθυσία και ανιδιοτέλεια να σε στήνουν σε ένα πρόχειρο απόσπασμα, δίχως εναλλακτική και χωρίς αιτία απλά κρίθηκες "ανεπαρκής". Έτσι το σκας και κάνεις κουπί μια νύχτα για να βρεθείς απο τη Βόρεια Ιταλία στην Ελβετία. Είναι η λογική κατάληξη, το πήγαινε-έλα των καιρών.
Έτσι απλά αποχαιρέτησα και εγω τον ανάξιο μου πόλεμο που στράφηκε ενάντιον μου. Αυτή η απλότητα δεν έγκειται στην ευκολία με την οποία αξιοπρεπώς εγκατέλειψα τον πόλεμο αυτό αλλα καθαρά και μόνο στη συνειδητοποίηση της μη αναστρέψιμης κατάστασης που έφεραν οι καιροί.
Την ιστορία μπορείς να τη γράψεις 10-20 χρόνια μετά για να είσαι αντικειμενικός και οχι συναισθηματικά ορμόμενος. Έτσι και σε μια σχέση απαιτείται κάποιος χρόνος προσαρμογής και κατανόησης για το τέλος της. Η κατανόηση, πόσο την αγάπησα και πόσο τη προσέχω.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου