For whom the bell tolls

"Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ένα ακέραιο σύμπαν από μόνος του, κάθε άνθρωπος είναι κομμάτι της Ηπείρου, μέρος της στεριάς. Αν ένα σβολαράκι γης παρασυρθεί από τη Θάλασσα, η Ευρώπη μικραίνει, το ίδιο όπως κι αν παρασυρθεί το αρχοντικό των φίλων σου, ή και το δικό σου ακόμα.Του κάθε ανθρώπου ο θάνατος εμένα λιγοστεύει, γιατί εγω είμαι δεμένος με την Ανθρωπότητα.Γιάυτό ποτέ μη στείλεις να σου πουν για ποιον χτυπά η καμπάνα.Για σένα χτυπά."
J.D.

Λοιπόν, για μένα χτυπούσαν καμπάνες και ως τώρα δε τις μέτρησα, ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου να τις αντιμετωπίσω. Τη δική σου καμπάνα δε τη περίμενα έτσι, για να είμαι ειλικρινής δε τη περίμενα καθόλου! δε περίμενα, μα την αλήθεια!, να ζήσω κάτι τόσο δυνατό, δε μπορώ να πω αληθινό γιατί παρ'οτι είναι ζωντανό δεν είναι απτό και γιάυτό...... μ'αρέσει! Είναι ένας μικρός θεός που θα τον πιστεψω μονο όταν δω μια φιγούρα πλάτη και δίχως πολλά ή λίγα, αλλα με τα απολύτως απαραίτητα,το ένστικτο μου και αλλα δυο, να κατευθυνθώ κατα πάνω της σα να τηνβ ήξερα απο πάντα, σα να ήξερα οτι εκεί είναι η θέση της, στο παγκάκι που πάω και έχει ήδη αδειάσει αλλα για να μ'αποφύγει ή να με συμπληρώσει;
Η φυγή δεν είναι πάντα ένας(και μόνο) αποχαιρετισμός και το έμαθα. Έμαθα οτι ένας αποχαιρετισμός όταν είναι υγιής, δεν είναι μόνο σωστός αλλα είναι και μια καινούργια αρχή. Μια αρχή που με ξάφνιασε, μια φωνή που απαντούσε στην αγωνία με απόλυτη ακρίβεια. Δε ξέρω αν έπαιξα με τη τύχη μου, η απλά θα γινόταν έτσι κι αλλιώς. Αλλα έμαθα το ανέλπιστο, το αλλιώτικο, το απ'αλλου φερμένο. ΕΛΠΙΣ, αυτή ορίζει τις μοίρες μας... έκανα πολλές αλλαγές και βήματα που για μένα ήταν ανύπαρκτα, απλά γιατί πια μπορώ να θέλω, έχω ξανά την επιθυμία και την αυτοδιάθεση(μια καμπάνα που δεν άκουγα).
Θα ήθελα να ρωτήσω πολλά αλλα μόνο που κοιτάω το μέλλον μου κάνει. Πιστεύεις αλήθεια οτι κάποιες φορές ισχύει το μη ρωτάς ή μη ψάχνεις; πάντα κρύβει κάτι ένοχο ή πάντα μια Θεία Δίκη που ξανα έβαλε το κόσμο στη ροή του δίκαιου; Μπορεί να θέλω να ενισχύσω την αυτοπεποίθηση ή τον εγωισμό μου, αλλα θέλω να μάθω πως παίζει η μοίρα μου, ή η δική σου, πως κάνει ο άνθρωπος μια ρωγμή στην ουσία του Εγώ του, ή τί του τυχαίνει; πως οι συμπτώσεις πορεύονται και σε τί συντελούν.Γιατί κάποιος πρέπει να είναι πάντα το αναγκαίο θύμα, οι αναπόφευκτες απώλειες;...
Είναι πολλά τα απλά πέρα απο πριγκίπισσες και αλήθειες, μα είναι αυτά τα γεγονότα που διαμορφώνουν την Ιδέα σου.
Δε θέλω ποτέ ξανά να κλείσω πορτές σε όποια καμπάνα ηχεί κι αν δεν είναι για μένα και είναι για σένα να τρέχω δυο φορές σα να ήταν για μένα, μα πέραν απο κάθε κρίση θα ήθελα να κατέχω το θάρρος σου.Το θάρρος να φύγεις και να γυρίσεις, το θάρρος να δείς μιαν αλήθεια κατάματα και ας στεκόταν στο γκρεμό κι ας ήξερες οτι μεταμορφώνεται στο πιο αντιδραστικό μωρό, ένα μωρό που μπορεί να σε πετάξει απο το γκρεμό κι όμως να μη το καταλάβει και μετά να σε ζητάει.
Τέλος θα μιλήσω για τις ζωές και τις εκλάμψεις που θα μας συντροφεύουν, τα θέλω και τα δυο μα σ'ευχαριστώ,αν μπορώ να μιλήσω μόνο για ένα, για την πλαστικότητα που μου έδωσες.. πλαστικότητα στο καιρό, στις αγάπες, στις αλήθειες και στους ανθρώπους, μου έδωσες το δικαίωμα στη κατανόηση, δικαίωμα στις εκλάμψεις να είναι βιώματα και διακώμα στις ζωές. Στις ζωές γιατί με τη κατανόηση που άθελα σου μου άπλωσες μπόρεσα να συμπονέσω, να συγκρίνω, να συγκεράσω, να συγχαρώ και να ελπίζω.