Αχ και να ξερες πόσο κοντά σου είμαι..

Πόσο θέλω να στείλω ενα μήνυμα,ν'ακούσω τη φωνή σου. Είμαι μια σιωπή, χωρίς κείμενο στο μήνυμα, μια νεκρή γραμμή, κομμένη και παλιά. Είμαι μια σιωπή που φωνάζω μα δεν ακούγομαι, που βλέπομαι αλλα δε με κοιτάς στα μάτια. Είμαι ένας και κανείς, είμαι ένας μόνος και αθεράπευτα γεμάτος,μα εσυ αθεράπευτα τυφλή. Μα τυφλή; μακαρί να ήσουν όλα τα λάθη, δε το πίστεψα,δε το σκέφτηκα ποτέ,παντα ξεχώριζες μα αναζήτησα τη συντριβή σου, μέσα μου να γίνεις σκόνη..οχι θα σε κρατώ! αέρας, μα τι σκέφτομαι, σ'αναπνέω! νερό να μ'έπνιγες, αυτό ίσως έπιανε μα ξέρεις πάντα πόσο αγαπώ το νερό τη θάλασσα μου, την αλμύρα της και την ελευθερία μου εκεί, οχι νερό! οχι θάλασσα! θα σε λάτρευα δυο φορές! τι να γίνεις λοιπόν; πήγες και έγινες εαυτός. έγινες ζωη κι όλα τα θέλω στολισμένα.
Είπα είσαι τυφλή, μα τί δεν είπα, τόσα κι άλλα τόσα μα κάτι που θα σε συντάραζε δε βρήκα, οχι! δεν είμαι εκεί, δεν είμαι πουθενά, μα είμαι παντού, σε νιώθω, το ξέρεις και το ξέρω, μαζί κοιμόμαστε,μαζί περπατάμε αλλα διάλεξα τη σιωπή, αυτή όμως κάνει πιο έντονη τη παρουσία μας,μαζί σαν ένα. Είμαι μόνος αλλα μαζί σου και θα είμαι κι ας περνάει ο καιρός, μα είσαι τόσο τυφλή; δε βλέπεις πως δεν θα ζήσω συγκαταβατικά ποτέ; δε βλέπεις μόνο πόσο σ'αγαπώ; πως βλέπεις άλλες; σ' αγαπώ. Πως φαντάζεσαι άλλες; ξέρεις σ'αγαπώ εσένα μόνο και εσένα για πάντα, εσένα έτσι και εσένα αλλιώς, μα πόσο δε θέλεις να το δείς, φοβάσαι για ο,τι έκανες. Με έκανες ευτυχισμένο, με έκανες δυστυχισμένο, γελούσα και έκλαιγα, με γέμιζες ελπίδα και μου τισ στέρησες όλες.Ζωή και θάνατος, όλα και τίποτα κι αναρωτιέμαι. Πως αλλιώς θα ήσουν η ζωή μου αν δε μ'έκανες να νιώσω τα πάντα; πως θα ήσουν η ζωή μου όταν δε φεύγεις ούτε λεπτό απο το πλαι μου; ποτέ δεν έφυγες και είναι τόσο τραγικό γιατί ετσι μπορώ να υπάρξω και τον υπόλοιπο χρόνο μου, τόσο γεμάτος και τόσο μισός. Πως να πείσω τον εαυτό μου οτι γλίτωσα αφου νιώθει ακόμα το χάδι σου;
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ, τόσο βαθιά, τόσο ειλικρινά, τόσο φρέσκα, μα και τόσο σταθερά, με τόση αγάπη και έρωτα, με τόση σιγουριά και πίστη, δίχως ανάγκη αλλα με θέληση, με μια νοσταλγία και μία ελπίδα, η μόνη που σώθηκε, με τέτοια φωνή το ψιθυρίζω και το λέει η ψυχή μου, ούτε για πλάκα δε μπορώ να το πω σε άλλη, έτσι για πλάκα, η εικόνα σου στέκεται στα μάτια μου και ξέρω πως εσυ είσαι η γυναίκα της ζωής μου. Όσες προσπαθούν για μένα όπως προσπαθούν, νιώθω το πόνος του και τη κατανόηση τους για μένα και τηναγάπη τους κια είναι υπέροχες και πάνω απ όλα γι αυτό και μόνο έχουν τον απόλυτο μου σέβασμο. Δε ξέρω πως ακούγεται μα λέω πως χωρίς εσένα δε θέλω, είσαι η γυναίκα της ζωής μου και στο είπα και το είπα κι άλλες φορές, νιώθω οτι είσαι η γυναίκα της ζωής μου μα τώρα πια πρέπει να ζω σα να μη το ένιωσα.... δε το έκανα ποτέ, ούτε που προσπάθησα.. δεν έχω λόγο να με καταπιέσω, ηδη καταπιέζομαι οταν δε σου απαντώ.
Οχι δε σου απαντάω γιατί, δεν υπάρχει γιατί, απλά δε ξέρεις τί λες.. απλά είσαι χαμένη, είσαι δειλη και εγω απλά εχω κατανόηση και σ'αγαπώ, σε καταλαβαίνω γιατί τα κάνεις αλλα είναι τόσο δύσκολο να δείς οτι αυτός άνθρωπος είναι για σένα σώμα και ψυχή; είναι τόσο δύσκολο να πείς μόνο ενα σ'αγαπώ μέσα απο τη καρδιά σου και να έρθεις να σταθείς μπροστά μου; είναι τόσο δύσκολο; Είπα δε στέλνω τίποτα γιατί θα ξανακυλήσω ξανά στη θλίψη και τότε μια φίλη που μισείς είπε: αν δε ξανακυλήσεις και αν δε ξαναπροσπαθήσεις και 10 και 10000 φορες για τη γυναίκα της ζωής σου για ποια θα το κάνεις; και πάντα ήταν τόσο ειλικρινής και άλλη μια φορά είχε δίκιο. Για σένα τα πάντα...
ΑΝ μου αναλογούσε ένας φύλακας άγγελος, μια νεραίδα, μια αλήθεια και μια φωνή, οτι κι αν ήταν αυτό έστω και η χαμένη μας αθωότητα θα ήθελα να μ'αφήσει για μια στιγμή κι ας ρισκάρω να πεθάνω, για να έρθει σε σένα οχι για τίποτα πολλα πολλά, ούτε μωρέ για ώρα.. μόνο να βρε μάτια μου να σου φέρει ένα σ'αγαπώ, ένα δάκρυ και ένα βιβλίο που δε μπορεσα ποτέ να αφηγηθώ ή να γράψω, το πόσο αγαπηθήκαμε και το τί ζήσαμε, τα τόσα που ξεχνάς κι αλλα τόσα που φοβάσαι να σηκώσεις στα δυο σου χέρια, τίποτα άλλο, δεν έχω λόγο και σκοπό γιατί έτσι είναι το ρίσκο τη ζωής, παίζω με το θάνατο για τη ζωή στη ζωή, δε θέλω να μου μείνει μια στιγμή-επιλογή που να πρέπει να ζήσω τη ζωή μου ζώντας με έναν θάνατο.
Σου έχω γράψει πολλά, κάθε μέρα και απο κάτι δε θα τα διαβάσεις ποτέ αλλα εδω έχω μια ανύπαρκτη ελπίδα,αλλα ελπίδα να το δείς ή να το νιώσεις, η ζωή είναι μια πτήση, παίρνουμε πολλά αεροπλάνα, κάποτε κλύθηκα ν'ανέβω σε μαχητικό και αλλη φορα σε πολιτικο ως διπλωματικό σώμα, σ'άλλο αεροπλάνο μπορείς να είσαι ο ήρωας και για άλλη πτήση ο μοιραίος, μαζί σου είμαι στη πτήση 1721, σ'αυτή τη πτήση λοιπόν είμαστε σε ένα σεροπλάνα και κάνουμε ελύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, ποτέ δε ξέρεις αν θ ανοίξει 100% ή οχι. παίρνεις τα ρίσκα όπως πας και πέφτεις στηναγάπη δίχως αναστολές και πρέπει, το θέμα είναι οτι σ'αυτή τη πτήση δε παίρνω ρίσκο κι ας λέγεται το αεροπλάνο "η ταραγμένη ατυχία μιας αδικίας" , είναι όλα ανσυχητικά ξεκάθαρα, πέφτεις αν ανοίξει το αλεξίπτωτο πατάς έδαφος.αν δεν ανοίξει; αν δεν ανοίξει, πέφτω... πετάω το δικό μου και κάνω τα πάντα να ερθω κατα πάνω σου, σε πιάνω, αν ανοίξει σωθήκαμε, αν δεν ανοίξει σε κρατώ στην αγκαλιά μου όσο πιο σφιχτά και τρυφερά γίνεται και κάνω τα πάντα να καρφωθουμε στο έδαφος με τη πλάτη μου, με οτι έχω να μη πάθεις τίποτα και μολις γίνει αυτό δε θα προλάβω να γελάσω, ούτε να σε κοιτάξω στα μάτια, όχι φως μου δε θα προλάβω να σου κλείσω το μάτι, δε προλάβαίνω να σου κάνω καρδούλα-καρδούλα ,δεν υπάρχει χρόνος να σου χαιδέψω το μάγουλο, δεν έχω τη δύναμη να σε φιλήσω στο κούτελο, δεν υπάρχει η ζωή να δακρύσω ούτε να πω "σ'αγαπώ"
Μα να θυμάσαι πως όταν έρθει αυτή η στιγμή θα είμαι ευτυχισμένος γιατί θα υπάρχεις και γαιτί θα είσαι καλά. Εσυ θα μου πείς μη σκέφτομαι άσχημα αλλα νιώθω ήδη να πλησιάζουμε με βία το έδαφος και είναι άσφαλτος, μα σε κρατώ, γερά, μη φοβάσαι αλλα με τόση ομίχλη και φασαρία δεν είσαι σίγουρη τι σε κρτάει, δε μπορείς να με δείς κι ούτε ν'ακούσεις το "σ'αγαπώ" αλλα μη μου φοβάσαι τίποτα εγω είμαι εδω, δεν έχει σημασία που όλα τα βλέπεις άργα ίσως φταίω εγω, αλλα μη κλάψεις γι αυτό μόνο, 2δευτερόλεπτα πριν χτυπίσουμε κοίταμε στα μάτια να δείς πως είσαι ο κόσμος μου, η ζωή μου κυριολεκτικά.
Ποτέ δε θα μάθεις πόσο κοντά σου είμαι, θα πείσεις τον εαυτό, ίσως τον πιέσεις, να πεί πως είμαι με άλλη πως σε ξέχασα, πως κάνω ο,τι κάνεις αλλα μη μπείς στο κόπο, είναι περιττό, είμαι εδω για σένα και μόνο. Μα είσαι τόσο τυφλή! οχι βρε ζωη μου δε σε μαλώνω, τώρα μαθαίνεις τη ζωή, τώρα και γω αλλα πριν την αγάπη και μαζί. Ζω τις στιγμές που όλα γύρω παγώνουν, σιωπούν και δε ξέρω αν κρατώ το χέρι σου, μα μου κόβεις την ανάσα, είσαι παντού και πουθενά.
Τα κορμιά κλειδώσανε και οι ψυχές δεθήκανε, δε νιώθω οτι τελειώσαμε. Το είπα τόσες φορές μα μέσα μου ούτε λεπτό δε σκίρτησες, δεν έκανες βήμα,δε μου γύρισες τη πλάτη, είσαι στην αγκαλια μου ακόμα κουλουριασμένη. Βρέχει, το ξέρεις έτσι γίνεται πάντα τέτοιες μέρες, όταν πονάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. ΑΝ ήξερες τις νύχτες μου ποιο ρεύμα τις χτυπάει θα μ'έπαιρνες στα χέρια σου σαν κάτι που σκορπάει.
Και πάω να κοιμηθώ να σηκωθώ να δηλώσω για τη Πάτρα για να πάω να μη σε σκέφτομαι γιατί κάθε λεπτό σκέφτομαι πόσο σ'αγαπώ. ΑΛΛΑ εσυ που να καταλάβεις!!!!!
τόσο τυφλή και τόσο αληθινή, τόσο αστεία και τόσο τραγική, τόσο αγάπη, τόσο έρωτας και πουθενά αδιαφορία, έτσι είναι σ'αγαπώ και μ'αγαπάς αλλα στέκεσαι παρα πέρα, δε σ'αγγίζω και σιωπώ μα θα έρθει η ώρα μου, μη σε νοιάζει, όταν σιωπώ σ' αγαπαώ περισσότερο, δε σε συνήθισα έτσι μα ξέρεις πως τίποτα δεν έχουμε να πούμε, όχι τώρα, κάπου ξαφνικά κι απρόσμενα: "γεια σου, τι κάνεις;" "καλα,εσυ;" "σ'αγαπώ ακόμα." "δεν έπαψα λεπτό να σ'αγαπώ." "μου έλειψες."

Και είναι όλα τόσο ιδανικά και είσαι τοσο λάθος, πρόδωσες εσένα και οχι εμένα γι αυτό δε θα σταθείς ποτέ ξανα εδω, αχ και να ξερες πως σε συγχωρώ για όλα και πως σ'αγαπώ. πόσο λίγο με ξέρεις. πόσο πολυ με τρομάζεις.

κανε ενα βήμα να κάνω εγω το επόμενο