μ'αγαπάει- δε μ'αγαπάει...

Όλα μοιάζουν δύσκολα, μαι μαργαρίτα στα χέρια κομμένη, σχεδόν μαραμένη, αλλα το ερώτημα πάντα ερώτημα κι εναλλαγή πάντα παραμένει εναλλαγή:"μ'αγαπάει-δε μ'αγαπάει"
Κι αν μ αγαπάει τί γίνεται; κι αν την αγαπώ σώζομαι; και που την αγαπώ σώθηκα; απο τί να σωθώ, επιμένω; κι όλο μένω και όλο μένω δίχως λόγο επιμένω, περιμένω,παραμένω πιστός. Σε μένα. στην αγάπη μου, στην αλήθεια μου.
Πόσες φορές πάλι κι απόψε έγραψα και έσβησα, φοβήθηκα. Φοβάμαι δε μπορώ να το κρύψω.
Φόβος.Ξεκάθαρος φόβος, μια αποκαρδιωτική απάντηση που θα με κάνει να νιώσω αφελής ή μια σιωπή, ένα μήνυμα αναπάντητο δίχως παραλήπτη, σα να μην είχε εξ αρχής παραλήπτη, αλλά είχε είσαι εσυ που αγαπάω οχι κάτι ψέμα, οχι ένα κενό που πέφτει το μήνυμα. Τα φοβάμαι και τα δυο γιατί και τα δυο θα σε πάρουν μακριά, δε θα έρθεις εδω. Πόσο θέλω να σου πω:
"Ζωή μου, κάνε ένα βήμα να κάνω εγω το επόμενο"
αλλα φοβάμαι μήπως σε τρομάξει το βήμα, μήπως εγω σε τρομάξω.
Μήπως τελειώσαμε; μήπως οτι είχαμε να δώσουμε το δώσαμε;
θέλω να σε ρωτήσω, ίσως το κάνω έτσι ξερά αλλα και πάλι έτσι ξερά θα το αρνηθείς γιατί φοβάσαι πιο πολυ.... μακάρι να είχαμε κουβέντες απλές κι αληθινές... Δε γίνεται να τελειώσαμε, οχι τόσο άδοξα, οχι τόσο ανέραστα. Σαν ένας φόβος που δεν έσβησε, σαν μια δειλία που μας τρόμαξε, σαν μια αλήθεια που προδώσαμε, αληθεια εμείς τελειώσαμε;
Μα αν βρε αγάπη μου δε με σηκώσεις πως να σταθώ; δε ξέρω αν τελειώσαμε μα πάντως δώσαμε......... μακάρι να βρεθείς στο πλαι μου ξανά πριν πιστέψω πως τελειώσαμε, προδώσαμε, πληγώσαμε και απλά ξεκάναμε εμάς κι όλη την ιστορία..
Σ'αγαπώ.. μόνο αυτό ξέρω.. μόνο για αυτό είμαι σίγουρος..